In 1865, lang dus voor de ontdekking van de elektromagnetische golven, werd een internationale instelling opgericht om de telegrafie te reglementeren. Op de samenkomst van de Internationale Radiotelegrafie Conferentie te Washington D.C. in 1927, werd aan de radioamateurs een officieel statuut toegekend en toegang verleend tot een aantal segmenten van het elektromagnetisch spectrum voor hun proefnemingen.
 

Die internationale instelling, die thans de Internationale Telecommunicatie Unie (ITU) heet, is een dienst van de Verenigde Naties geworden. De ITU omschrijft de radioamateurdienst als volgt: Amateurdienst: Een radiocommunicatiedienst met als doel de persoonlijke studie, de berichtenuitwisseling en technische onderzoekingen, uitgevoerd door radioamateurs, dit wil zeggen door behoorlijk gemachtigde personen, die zich ten persoonlijken titel en zonder winstbejag voor de radiotechniek interesseren.

Satelliet radioamateurdienst: een radiocommunicatiedienst die gebruik maakt van stations aan boord een ruimteschip en aan boord van satellieten met hetzelfde oogmerk als dat van de radioamateurdienst.

Het gebruik van het elektromagnetisch spectrum wordt door de ITU gereglementeerd, ook voor wat de amateurdienst betreft. De ITU bepaalt eveneens de prefixen van de stations volgens de nationaliteit.
 

Interessant om te weten is, dat het principe van de nationale voorvoegsels werd voorgesteld door de radioamateur Léon Deloy, 8AB van Nice, nog voor dat hij de eerste wederzijdse verbinding op korte golven over de Atlantische Oceaan tot stand bracht met de Amerikaan Fred Schnell, 1MO, op 28 november 1923.