De praktijkles "ik hoor, ik hoor wat jij niet hoort" begon voor de kinderen rond twintig na elf met een lekkere wafel, nadat ze reeds meer dan een uurtje ondergedompeld werden in de kennis van elektriciteit. Meester Steven beet de kop eraf en bracht de gedachten van de kinderen van de wafels naar de soldeerbout. Zowel bij de "meesters" als bij de kinderen waren de zenuwen hoog gespannen, en werd met man en macht slag geleverd tegen de tijd.

Een uur is echt weinig tijd om zo een signaalzoeker samen te bouwen, zeker als je weet dat de kinderen nog nooit een soldeerbout vastgehad hebben, laat staan weten hoe je een goede verbinding maakt. Niettegenstaande dat, en dank zij de hulp van de bereidwillige juf, werden alle draden één na één ontmanteld en gesoldeerd, de componenten gingen erop.

Rond één uur kwamen de ouders de kinderen steunen, en met raad en daad helpen. De vreugdekreten waren niet uit de lucht als bleek dat er geluid uit de signaalzoeker kwam. Ter plaatse zijn veertien signaalzoekers met succes afgewerkt. Nog vijf signaalzoekers zijn in de goede handen van Steven gebleven, die de fouten zal opsporen en dan de ouders zal contacteren, zodat de noeste arbeid van de jongeren niet tevergeefs geweest is.

Pas rond veertien uur konden de laatsten, met rode oortjes van de inspanning, samen met de fiere ouders, tevreden naar huis, een diploma en een signaalzoeker rijker. Weer een middag om in te kaderen. Met dank aan de medewerkers Tim, Steven en Martin, en vooral Tommy om al de kitjes klaar te maken.